Kimliğini Soyunda Gel Koynuma

Yıllardır hiç konuşmamış gibi
ve bir daha gökyüzünün sesine
hiç tebessüm etmeyecek gibi
kimliğini soyun da gel koynuma

Umut etmek yeter sanıyorsan sadece
yetmez olduğunu bil de
öyle hazırla bavulunu
bir sessizlik, bir-kaç parça iç çamaşırı
biraz da gerçek dünya al ve gel
istersen yüreğinle gel ama
kimliğini soyun da gel koynuma

Sadece inananlar yanılır
ben inanmadım bana
sen de inanma ki yıkılma
yıkılmayalım bulutların üstüne
acıları ve hüzünleri kanatlarına bıraktım kuşların
sen de öyle yapmalısın
kanatlarda hüzünlerle
kimliğini soyun da gel koynuma

bir kan gölü yeryüzü
içinde her renk beden
ve anlamı yok çığlıkların
bir bebek ve annesi olsa da hayat
biraz sonsuzluk bir parça suskunlukla
kimliğini soyun da gel koynuma

vahşet sen yaşamadığın sürece meşru
gözlerin görmediğinde yalandır
bu hayatın öznesini kaybet
ve bildiğin bütün kelimeleri
kimliğini soyun da gel koynuma

bir füzenin onbinlerce parçası var
ve yüreğinde parçalanmış cesetler
ağaçların dallarını kırma
sadece elinde bir çiçek
biraz da makyaj yapmalısın
ama sakın gülümseme
incinir mezarında ölüler
sus ve sustur bütün silahları
bir sessizliğini bir de yaşadığını sananları al
kimliğini soyun da gel koynuma...

renklendirilmiş bir oyunsa herşey
ve sadece sınavı veremediğinden
tüm yaşayan bedenler
sınav heyecanıyla füze sanıp dersini
atıyorsa dört bir yana
ve biz sadece rengimizden kotarıyorsak hayatı
üzerini değiştir ve rengini
ırkını, dilini ve umutlarını da
kimliğini soyun da gel koynuma

kimliğini soyun da gel koynuma...

                                                                               Meçhul Şair

ben eylül sen haziran

Bir eylüldü başlayan içimde
Ağaçlar dökmüştü yapraklarını
Çimenler sararmıştı
Rengi solmuştu tüm çiçeklerin
Gökyüzünü kara bulutlar sarmıştı
Katar gidiyordu kuşlar uzaklara
Deli deli esiyordu rüzgar
Dağılmıştı yazdan kalan ne varsa
Yaşanmamış bir mevsim gibiydi bahar

Neydi o bir zamanlar
Sevmişliğim, sevilmişliğim
O heyheyler, o delişmenlikler neydi
Ne bu kadere boyun eğmişliğim
Ne bu acıdan korlaşan yürek
Ne bu kurumuş nehir; gözyaşım
Önümdeki diz boyu karanlıklar da ne
Ne bu ardımdaki kül yığını; elli yaşım
Beni kötü yakaladın haziran
Gamlı, yıkık eylül sonuma
Bir ilk yaz tazeliği getirdin
Masmavi göğünle
Cana can katan güneşinle
Pırıl pırıl engin denizinle girdin içime
Çiçekler açtı dokunduğun
Çimler büyüdü yürüdüğün
Ve güller katmer oldu güldüğün yerde

Başımda senin kuşların kanat çırpıyor şimdi
Oldurduğun yemişlerin ağırlığından
Dallarım yere değiyor
Güneşi batmadan saçlarının
Bir dolunay doğuyor bakışlarından
Gün boyu senden bir meltem esiyor yanan alnıma
Uykusuz gecelerim seninle apaydınlık
Başım dönüyor, of başım dönüyor yaşamaktan
Ölebilirim artık

Ölme diyorsan; gitme kal öyleyse
Sarıl sımsıkı, tenim ol, beni bırakma
Baksana; parmak uçlarım ateş
Lavlar fışkırıyor göz bebeklerimden
Hadi gel, tut ellerimi, benimle yan
Benimle meydan oku her çaresizliğe
Benimle uyu, benimle uyan
Birlikte varalım on üçüncü aylara

Ümit Yaşar Oğuzcan

Güz Şiiri

Günler gitgide kısalıyor,
yağmurlar başlamak üzre.
Kapım ardına kadar açık bekledi seni.
Niye böyle geç kaldın?

Soframda yeşil biber, tuz, ekmek.
Testimde sana sakladığım şarabı
içtim yarıya kadar bir başıma
seni bekleyerek.
Niye böyle geç kaldın?

Fakat işte ballı meyveler
dallarında olgun, diri duruyor.
Koparılmadan düşeceklerdi toprağa
biraz daha gecikseydin eğer...

Nazım Hikmet Ran

Uslanmadım...

Ne belalar gördüm ben
ne kavgalar yaşadım
kaç kere mahkum oldum gözlerine
bu senin ellerindir diye
senindir diye bu saçlar
kaç kere sarıldım demir parmaklıklara
kaç kere idamla yargılandım
uslanmadım yine..

Ne sürgünler yaşadım ben
kutuplarda yandım
çöllerde üşüdüm kaç kere
sabahlara kadar adını sayıkladım da
bir İsa masumluğunda
çarmıha gerildim.
Mansur'un suçuyla yargılanıp
Mansurca ödedim bedelini.
kaç kere Yusuf'ca atıldım kuyulara da
uslanmadım yine.

Ne sevdalar yaşadım ben
bir mecnun derbederliğinde
nice çöller aştım Leylasız
nice dağlar deldim Ferhat'a inat
bir derviş sadakatinde özledim ölümü
kaç kere sallandım darağacında
uslanmadım yine..

Mehmet Taş

Kadın Göğsü

Bir kadın göğsü başlarsa konuşmaya,
En güzel deniz olur;
En sakin demiyorum
Başın döner dalgasından
Nereye gittiğini unutup
İntihar etmek istersin
Baktıkça bu muhteşem denize.
Vapurdan atlayanlara selam…

Ümit Yaşar Oğuzcan

İçinden doğru sevdim seni

İçinden doğru sevdim seni  
Bakışlarından doğru sevdim de  
Ağzındaki ıslaklığın buğusundan  
Sesini yapan sözcüklerden sevdim bir de  
Beni sevdiğin gibi sevdim seni  
Kar bırakılmış karanlığından.  

Yerleştir bu sevdayı her yerine  
Yüzünde ter olan su damlacıklarının  
Kaynağına yerleştir  
Her zaman saklamadığın, acısızlığın son durağına  
Gül taşıyan cocuğuna yerleştir  
Ve omuzlarına daracık omuzlarına  
Üşümüş gibisin de sanki azıcık öne taşırdığın  
Tam oraya işte, uçsuz bucaksız bir düzlükten  
Bir papatya tarlasıyla ayrılmış göğüslerine yerleştir  
Ve esmerliğine bir de, eski bir yangının izlerinin renginde  
Saçlarının yana düşüşüne, onları bölen ikiliğe  
Alnından başlayan ve ayak bileklerinde duran  
Yani senin olmayan, seni bir boşluk gibi saran hüzne 

Yerleştir onu bir kentin parça parça aklında tuttuğun  
Kar taneleri gibi uçuşan  
Ve her gün biraz daha hafifleyen semtlerine  
Yerleştir bu sevdayı her yerine.  

Ekledim ben tattığım her şeyi denizlere  
Bildiğim ne varsa onlar da hep denizlerden   
Sen de bir deniz gibi yerleştir onu istersen  
Sevdayı  
Ve köpüklendir  
Ve yaşlandır ki işte kederi anlamasın  
Ama dur, her deniz yaşlıdır zaten  
Öğrenmez ama öğretir mutluluğu  
Bizim sevdamız da öyledir, iyi şiirler gibi  
Biraz da herkes içindir. Ve gelinciğin ikinci tadına benzemeli  
Var eden kendini birincisinden  
Yani bir sevdayı sevgiye dönüştüren.  

Ben şimdi bir yabancı gibi gülümseyen  
Tanımadığın bir ülke gibi  
İçinde yaşamadığın bir zaman gibi  
Tam kendisi gibi mutluluğun   
Beni bekliyorsun  
Ve onu bekliyorsun beni beklerken.  

                                Edip CANSEVER 

Ne kadınlar sevdim zaten yoktular

Ne kadınlar sevdim zaten yoktular
Yağmur giyerlerdi sonbaharla bir
Azıcık okşasam sanki çocuktular
Bıraksam korkudan gözleri sislenir.

Ne kadınlar gördüm zaten yoktular
Böyle bir sevmek görülmemiştir
Hayır, sanmayın ki beni unuttular
Hala ara sıra mektupları gelir
Gerçek değildiler birer umuttular
Eski bir şarkı belki bir şiir

Ne kadınlar sevdim zaten yoktular
Böyle bir sevmek görülmemiştir
Yalnızlıklarımda elimden tuttular
Uzak fısıltıları içimi ürpertir
Sanki gökyüzünde bir buluttular
Nereye kayboldular şimdi kimbilir

Ne kadınlar sevdim zaten yoktular
Böyle bir sevmek görülmemiştir.

Attila İlhan

deli kızın türküsü

Sana büyük caddelerin birinde rastlasam

Elimi uzatsam tutsam götürsem

Gözlerine baksam gözlerine konuşmasak

Anlasan

Elimi uzatsam tutamasam

Olanca sevgimi yalnızlığımı

Düşünsem hayır düşünmesem

Senin hiç haberin olmasa

Senin hiç haberin olmaz ki

Başlar biter kendi kendine o türkü



Yağmur yağar akasyalar ıslanır

Bulutlar uçuşur geceleyin

Ben yağmura deli buluta deli

Bir büyük oyun yaşamak dediğin

Beni ya sevmeli ya öldürmeli



Yitirmeli büyük yolların birinde ne varsa

Böcekler gibi başlamalı yeniden

Bu Allahsız bu yağmur işlemez karanlıkta

Yan garipliğine yürek yan

Gitti giden

gülten akın

Aysel Git Başımdan...

Aysel git başımdan ben sana göre değilim

Ölümüm birden olacak seziyorum

Hem kötüyüm karanlığım biraz çirkinim

Aysel git başımdan istemiyorum

Benim yağmurumda gezinemezsin üşürsün

Dağıtır gecelerim sarışınlığını

Uykularımı uyusan nasıl korkarsın

Hiçbir dakikamı yaşayamazsın

Aysel git başımdan ben sana göre değilim

Benim için kirletme aydınlığını

Hem kötüyüm karanlığım biraz çirkinim

Gözlerim hızlandırır tenhalığını

Yanlış şehirlere götürür trenlerim

Ya ölmek ustalığını kazanırsın

Ya korku biriktirmek yetişini

Acılarım iyice bol gelir sana

Sevincim bir türlü tutmaz sevincini

Aysel git başımdan ben sana göre değilim

Ümitsizliğimi olsun anlasana

Hem kötüyüm karanlığım biraz çirkinim

Sevindiğim anda sen üzülttürsün

Sonbahar uğultusu duymamışsın ki

İçinden bir gemi kalkıp gitmemiş

Uzak yalnızlık limanlarına

Aykırı bir yolcuyum dünya geniş

Büyük bir kulak çınlıyor içimdeki

Çetrefil yolculuğum kesinleşmiş

Sakin başka bir şey getirme aklına

Aysel git başımdan ben sana göre değilim

Ölümüm birden olacak seziyorum

Hem kötüyüm karanlığım biraz çirkinim

Aysel git başımdan seni seviyorum…

Atilla İLHAN

Ben sana Mecburum...

ben sana mecburum bilemezsin 

adını mıh gibi aklımda tutuyorum 

büyüdükçe büyüyor gözlerin 

ben sana mecburum bilemezsin 

içimi seninle ısıtıyorum 

ağaçlar sonbahara hazırlanıyor 

bu şehir o eski İstanbul mudur 

karanlıkta bulutlar parçalanıyor 

sokak lambaları birden yanıyor 

kaldırımlarda yağmur kokusu 

ben sana mecburum sen yoksun 

sevmek kimi zaman rezilce korkuludur 

insan bir akşamüstü ansızın yorulur 

tutsak ustura ağzinda yaşamaktan 

kimi zaman ellerini kırar tutkusu 

birkac hayat çıkarır yaşamaşından 

hangi kapıyı çalsa kimi zaman 

arkasında yalnızliğin hınzır uğultusu 

Fatih`te yoksul bir gramofon çalıyor 

eski zamanlardan bir cuma çalıyor 

durup koşe başında deliksiz dinlesem 

sana kullanılmamış bir gök getirsem 

haftalar ellerimde ufalanıyor 

ne yapsam ne tutsam nereye gitsem 

ben sana mecburum sen yoksun 

belki Haziran`da mavi benekli çocuksun 

ah seni bilmiyor kimseler bilmiyor 

bir şileb sızıyor ıssız gozlerinden 

belki Yeşilköy`de uçağa biniyorsun 

bütün ıslanmışsın tüylerin ürperiyor 

belki körsün kırılmışsın telaş içindesin 

kotü rüzgar saçlarını gotürüyor 

ne vakit bir yaşamak düşünsem 

bu kurtlar sofrasında belki zor 

ayıpsız fakat ellerimizi kirletmeden 

ne vakit bir yaşamak duşünsem 

sus deyip adınla başlıyorum 

içimsıra kımıldıyor gizli denizlerin 

hayir başka türlü olmayacak 

ben sana mecburum bilemezsin

Attila İlhan